Om å gi, om å få

Eg gir og gir og gir og gir
Eg er gira
Full fres
på deg, mot deg, med deg

Eg gir til deg fordi eg vil
Får lite tilbake
Berre litt
av deg, frå deg, ved deg

Du stryk meg i håret, seier
eg er fin
Smiler litt
til meg, mot meg, med meg

Eg vil ha deg meir enn alt
Og eg gir

utkast

Ho har alltid hatt nokre få materielle ting ho berre må ha med seg for å kjenne seg heime, men denne gongen står ho utan noko som helst. Ho veit ho har heile livet framføre seg, og likevel kikkar ho seg heile tida over skuldra, ser bak i tid. Det som er der framme er skumlare enn noko anna, ho vil ikkje møte det. Ho må, men ho vil ikkje, torer ikkje, maktar ikkje. Det er så mykje som har skjedd i det siste at det kjennest som om nokon har latt ein tornado slå seg laus på alt og alle rundt ho. Det er kaos, og alt ho tenkjer på er at ho ikkje har sove på fire dagar.

du snudde deg vekk

du snudde deg vekk
var som ein vegg
svarte ikkje då eg spurte
visste ikkje om du turte
blikket i bakken
knekk i nakken
det skulle vera takken
tok frakken og gjekk ut døra
tok bilen, begynte å kjøra
visste eigentleg alt får før av
eg og du skulle aldri bli
du skulle ha sett meg fri
for lenge sidan, men du ville ikkje
haldt meg i band som ei bikkje
no er eg fri og heilt ute av livet ditt
men du har enno noko som er litt mitt
du tok kjensler, sjølvkjensle og smilet
men no får eg endeleg kvile
du haldt meg vaken om nettene
tok søvnen, tankane, og energi
eg skulle aldri ha vore di

angst?

er det angst når nokon spør om eg vil vera med, og eg trur dei ikkje meiner det?
er det angst når eg kan gå på til fest, og trur det ikkje kjem til å gå bra?
er det angst når eg tenkjer at eg ikkje burde gå?
er det angst når eg blir heime?

er det angst når eg sprettar ei øl åleine?

korleis

korleis skal ein klare å forelske seg,
når alt ein gjer er å halde seg inne,
korleis skal ein klare å møte nye folk,
når ein helst ikkje vil møte blikket,
korleis skal ein klare å betre livet,
når ein ikkje ser vegen ut.

I dag var eg på butikken,
kjøpte matvarer for over tusen kroner.

Det var jævlig tungt å bera alt heim.
Eg hadde trengt ei hjelpande hand.

No kan eg bli inne i ei veke til.
Eg har mat.

Dei dagane

Dei dagane då ingenting smakar betre enn øl,
då ingenting passar betre enn å setje seg i sola,
då ingenting er meir rett enn at naboen fyrer opp grillen,
då ingenting hadde vore meir naturleg enn at du var her,
då ingenting og alt hadde betydd noko,
og me skulle delt det.

Ein dag

Ein dag skal eg fortelje deg historiar. Eg skal kviskre deg i øyra. Eg skal syngje deg i søvn, sjølv om eg ikkje kan syngje. Eg skal nynne, skal stryke deg i nakken, over armen, oppover magen. Og eg skal fortelje deg alt. Ein dag.

Ein dag skal eg fortelje, og du skal lytte. Du skal ligge med augo festa i taket, og av og til skal du vende hovudet mot meg og seie "er det sant?", og eg skal svare at "kanskje er det sant" og "trur du ikkje det?". Så skal du nikke. For du vil at eg skal fortelje. Du vil høyre.

Ein dag skal eg fortelje deg historiar du vil lære deg. Fordi du vil lære om meg. Og så skal eg lyge litt også, for alle lyg litt når dei fortel. Men, du, du skal tru på det, for eg skal ikkje lyge så mykje at du ikkje trur. Skal ikkje lyge så mykje at det ikkje kan vera sant.

Ein dag skal du lytte, og eg skal fortelje. Og plutseleg skal eg gi deg ballen, og seie "din tur, no må du fortelje". Eg må det, for eg må ha noko å fortelje til neste mann.

Kneiken, stupet, hoppet

Så kjem ein til det punktet der ein må seie no eller aldri. Alt eller ingenting. Full pott eller "står over".

Det er den kneiken der ein må gjere opp. Kalkulere seg fram til om alt går i pluss, eller om det heile er eit einaste stort tapsprosjekt. Om det er du som satsar, og det er berre dei andre som tar.

Det er då ein må seie "høyr no", og "snakk ut".

Det må skje.

For det er det punktet. Ein står på kanten av stupet.

Og så hoppar du i det. Eller nokon dyttar deg. Eller så dyttar du nokon.

Det er så vondt.

Kanskje landar dykk begge to trygt på bakken igjen, med eit adrenalinrush?

For har du fallskjerm, så har du som regel naudskjerm også.

Anstrengt

Du prøver å imponere med alt du har sett, gjort, opplevd.
Eg høyrer på, og tenkjer du ikkje snakkar om å sjå, gjere, oppleve.

Du vil imponere med å vera mykje, og meir enn det.
Og så ser du ikkje at du ikkje treng det.
Fordi det er nok å berre vera den ein er.

Det er så anstrengt.
Og det er ikkje det eg treng.

Men, så smiler eg litt også, då. Av deg.