Du prøver å imponere med alt du har sett, gjort, opplevd.
Eg høyrer på, og tenkjer du ikkje snakkar om å sjå, gjere, oppleve.
Du vil imponere med å vera mykje, og meir enn det.
Og så ser du ikkje at du ikkje treng det.
Fordi det er nok å berre vera den ein er.
Det er så anstrengt.
Og det er ikkje det eg treng.
Men, så smiler eg litt også, då. Av deg.
