Så kjem ein til det punktet der ein må seie no eller aldri. Alt eller ingenting. Full pott eller "står over".
Det er den kneiken der ein må gjere opp. Kalkulere seg fram til om alt går i pluss, eller om det heile er eit einaste stort tapsprosjekt. Om det er du som satsar, og det er berre dei andre som tar.
Det er då ein må seie "høyr no", og "snakk ut".
Det må skje.
For det er det punktet. Ein står på kanten av stupet.
Og så hoppar du i det. Eller nokon dyttar deg. Eller så dyttar du nokon.
Det er så vondt.
Kanskje landar dykk begge to trygt på bakken igjen, med eit adrenalinrush?
For har du fallskjerm, så har du som regel naudskjerm også.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar